ჩეკო ანჯოლიერი: ცეცხლი რომ ვიყო
ცეცხლი რომ ვიყო, ქვეყანას დავწვავ,
ქარი რომ ვიყო, მერეხად მოვალ,
წყალი რომ ვიყო, წარღვნით ჩავძირავ,
ღმერთი რომ ვიყო, ქვესკნელში ვისვრი.
პაპი რომ ვიყო, მაშინ ვილხენდი,
ყველა ქრისტიანს დავაწიოკებ,
მეფეთა მეფე-ყველას უფრორე
მხრებიდან თავებს დავაყრევინებ.
სიკვდილ რომ ვიყო, მამასთან მივალ,
ცხოვრება ვიყო, განვეშორები,
დედასაც ასე მოვექცეოდი.
რომ ვიყო ჩეკო, ვინც ვარ და ვიყავ,
დავწვავდი ქალებს-ყრმებს და ლამაზებს,
ხეიბრებს, ხნიერთ სხვებს დავუტოვებ.
Cecco Angiolieri: S’i fossi foco
S’i fosse fuoco, arderei ‘l mondo;
s’i fosse vento, lo tempestarei;
s’i fosse acqua, i’ l’annegherei;
s’i fosse Dio, mandereil’ en profondo;
s’i fosse papa, allor serei giocondo,
ché tutti cristiani imbrigarei;
s’i fosse ‘mperator, ben lo farei;
a tutti tagliarei lo capo a tondo.
S’i fosse morte, andarei a mi’ padre;
s’i fosse vita, non starei con lui;
similemente faria da mi’ madre.
Si fosse Cecco com’i’ sono e fui,
torrei le donne giovani e leggiadre:
le zoppe e vecchie lasserei altrui.
ჩეზარე პავეზე: მოვა სიკვდილი და ექნება თვალები შენი
მოვა სიკვდილი და ექნება თვალები შენი,
იგი, რომელიც ცხოვრებაში გვერდით დაგვყვება
ალიონიდან დაისამდე, ძილგატეხილი,
შეუსმენელი, როგორც ძველი მონანიება,
ან მავნე ჩვევა, უაზრო და უნიადაგო.
თვალები შენი იქნებიან უსიტყვო სიტყვა,
ძახილი ჩუმი, დადუმება, ამაოება.
ყოველ ცისმარე დილას ნახავ შენ მათ, როდესაც
სარკის წინაშე მოიხრები, მოიკაკვები.
ჰოჲ, ტკბილო სასოვ, დღე დადგება, როცა გავიგებთ,
რომ ხარ სიცოცხლეც, ერთდორულად რომ ხარ არარაც.
კვდომას ყველასთვის გააჩნია უცვლელი მზერა,
მოვა სიკვდილი და ექნება თვალები შენი,
ეს რომ მოხდება, თითქოს მავნე ჩვევაც გაქრება,
სარკეში ნახავ მკვდრეთით აღმდგარ საკუთარ სახეს,
დახშულ ბაგეთა გაიგონებ მეტყველებასაც.
სიტყვაუთმქელნი ჩავეშვებით უღრმეს მორევში.
Cesare Pavese: Verrà la morte e avrà i tuoi occhi
Verrà la morte e avrà i tuoi occhi-
questa morte che ci accompagna
dal mattino alla sera, insonne,
sorda, come un vecchio rimorso
o un vizio assurdo. I tuoi occhi
saranno una vana parola,
un grido taciuto, un silenzio.
Così li vedi ogni mattina
quando su te sola ti pieghi
nello specchio. O cara speranza,
quel giorno sapremo anche noi
che sei la vita e sei il nulla
Per tutti la morte ha uno sguardo.
Verrà la morte e avrà i tuoi occhi.
Sarà come smettere un vizio,
come vedere nello specchio
riemergere un viso morto,
come ascoltare un labbro chiuso.
Scenderemo nel gorgo muti.
ჩეზარე პავეზე: (შენა ხარ მიწა)
შენა ხარ მიწა,
ჯერეთ უთქმელი,
არაფერს ელი,
თუ არა სიტყვას.
სიღრმიდან მოსულს,
როგორც ტოტებში
ნაყოფს ხილისას.
ქარი მოგწვდება.
შემოგეხვევა
ირგვლივ ხმელი და
კვლავმკვდარ საგნებით,
რომელნიც ქარსვე
თან გაჰყვებიან.
კიდურები და სიტყვები ძველი.
ზაფხულისაა შენი ცახცახი.
Cesare Pavese
Tu sei come una terra
che nessuno ha mai detto.
Tu non attendi nulla
se non la parola
che sgorgherà dal fondo
come un frutto tra i rami.
C’è un vento che ti giunge.
Cose secche e rimorte
t’ingombrano e vanno nel vento.
Membra e parole antiche.
Tu tremi nell’estate.
ჩეზარე პავეზე
არ იცნობ გორაკებს,
სად სისხლი დაისხა.
ყველანი ვიქეცით,
ყველამ იქ დავტოვეთ
იარაღ-სახელი.
ქალი გვიყურებდა,
თუ როგორ გავრბოდით.
მხოლოდ ერთადერთი
შედგა მუშტშეკრული,
ახედა ზეცას და
ვერა დაინახა.
თავი ჩამოუშვა
და გარდაიცვალა
კედლის ქვეშ, მდუმარე.
ახლა იქ სისხლია
და მისი სახელი.
ქალი გველოდება
ჩვენ იმ გორაკებზე.
Cesare Pavese
Tu non sai le colline
dove si è sparso il sangue.
Tutti quanti fuggimmo
tutti quanti gettammo
l’arma e il nome. Una donna
ci guardava fuggire.
Uno solo di noi
si fermò a pugno chiuso,
vide il cielo vuoto,
chinò il capo e morì
sotto il muro, tacendo.
Ora è un cencio di sangue
e il suo nome. Una donna
ci aspetta alle colline.
ჩეზარე პავეზე: ვეცადე, მეკოცნე და შენ მიკბინე
ვეცადე, მეკოცნე და შენ მიკბინე,
ყოველი, ყოველი დაკარგულია.
ღვთიური სამოთხის ვიყავ უფალი
შორეულ დღეებში.
ვცხოვრობდი ზღაპარში
სად სინანული, მერყევი შიში
მხდიდნენ უკეთ და უფრო მშვენიერს.
ახლა კი ყველაკაი დავკარგე.
რადგანაც მქონდა სურვილი ცოდნის,
რადგან მერმისში დაურწმუნები
შეუბრალებელ ჩემი ცოდვების
გამო წკვარამში გადავეშურე.
Cesare Pavese
ho tentato di baciarti e tu mi hai morso,
tutto tutto è perduto.
Possedevo un divino paradiso
in quei giorni lontani.
Vivevo in un altro sogno
che i timori malcerti
di una fine e i rimorsi
mi facevano solo più bello.
Ora ho perduto tutto.
Per volere sapere,
per il mio male implacabile
che non crede al futuro
mi sono gettato nel buio…
დავიდ მარია ტუროლდო: ჩემი დროის ადამიანი
…”შენ არ იცი, რა არის დუმილი
და არც ბულბულის ბედნიერება,
რომელიც მარტო გალობს ღამეში;
რა ნეტარია თავის ჩუქება,
არვის ეკუთვნოდე,
იყო ერთი და
იყო ყველასი,
არვინ იცოდეს, არვის სჯეროდეს…
შენ აღარ იცი ეს ნდომა როკვის,
ერთმა, ღამეში, ეკლესიაში,
რომელიც შენი ნავია ზღვაში.
სიმშვიდე სულის,
სიღრმეში ჩასვლა,
გრძნობდე ღამეში
სიხარულისგან
როგორ თავდები.
David Maria Turoldo: L’Uomo del Mio Tempo
Tu non sai cosa sia il silenzio
nè la gioia dell’usignolo
che canta, da solo, nella notte;
quanto beata ò la gratuità,
il non appartenersi
ed essere solo
ed essere di tutti,
e nessuno lo sa o ti crede…
Tu non sai questa voglia
di danzare
solo nella notte
dentro la chiesa,
tua nave sul mare.
E la quiete dell’anima
e la discesa nelle profondità,
e sentirti morire
di gioia
nella notte.
დავიდე მონტანია: გაუცემელი კოცნები
ჰოჲ, სიყვარულო შორეულ მიწის…
გაუცემელი კოცნები როდის გაიცემიან?
(ჰოჲ, სიყვარულო, შორეულ მიწის…)
ჩიტები უკვე სამხრეთს ეშურებიან.
(ჰოჲ, სიყვარულო, შორეულ მიწის…)
სამხრეთის ზღვებიდან ხვალ თუ დაბრუნდებიან?
(ჰოჲ, სიყვარულო, შორეულ მიწის…)
გაუცემელი კოცნები ერთ დღეს ყველანი გაიცემიან.
ჰოჲ, სიყვარულო, შორეულ მიწის!
Davide Montagna: I Baci Non Dati
O amore, in terra
lontana…
quando i baci
non dati
saranno dati?
(O amore, in terra
lontana…)
ormai migrano
gli uccelli
verso il sud
(O amore, in terra
lontana…)
torneranno domani
gli uccelli
dai mari del sud?
(O amore, in terra
lontana…)
i baci non dati
un giorno tutti
saranno dati:
O amore, in terra
lontana!
0.000000
0.000000
იტალია 
